BLIŻSZE SPOJRZENIE NA SŁOŃCE

Tak wygląda Słońce dzisiaj.

Zdjęcia wykonywane co 15 minut w ultrafiolecie (długość fali 304 Å)


Duża burza magnetyczna na Słońcu o 13:29 13 Marca 2012










...........................................



Ewoluowanie Słońca



Reakcja syntezy jaka zachodzi wewnątrz Słońca


Stonehenge jest najbardziej archi- tektonicznie wyrafinowanym prehi- storycznym kamiennym kręgiem na Ziemi. Spekuluje się, że struktura ta służyła jako kalendarz.


...........................................





Wielu naukowców uważa, że Słońce "umrze" za około 7 mld. lat stanie się planetarną mgławicą, podobnie jak Mgławica Ślimaka






Artystyczna wizja cyklu życia Słońca





































Los Ziemi...?
























...........................................




Charakterystyka Słońca


Ziemia jest tylko małym odbiorcą energii elektromagnetycznej ze Słońca



































...........................................




Dwie kolejne fotografie Rozbłysków Słonecznych



Wybuchy na Słońcu (Słoneczne Rozbłyski)




















...........................................




Różne stadia zaćmienia Słońca

Szeroka Korona zaćmienia Słońca

Całkowite zaćmienie Słońca obserwowane w Japonii w 2011 roku












Spektakularne zdjęcie samolotu na tle Słońca podczas przejścia Wenus w czerwcu 2012
..................................................................................

Historia Słońca

Słońce uformowało się około 4.6 miliarda lat temu, po trwającym kilkadziesiąt milionów lat okresie kurczenia się obłoku międzygwiazdowego.
Większość materii zgromadziła się w centrum, podczas gdy reszta uformowała płaski dysk, który miał się stać początkiem Układu Słonecznego. Wzrastająca temperatura i gęstość Centralnej części, ostatecznie zainicjowały Termonuklearną Syntezę w jej jądrze. Uważa się, że prawie wszystkie inne gwiazdy uformowały się podczas takiego procesu. Słońce, według klasyfikacji gwiazdowej ma klasę G2V. W tabeli Klasyfikacji spektralnej G2 wskazuje temperaturę powierzchni, a V wskazuje, że Słońce,jak większość gwiazd jest gwiazdą Ciągu Głównego i wytwarza energię w drodze syntezy jądrowej - przemianę wodoru w hel. Panująca w jądrze temperatura (15,000,000° C) i ciśnienie (340 miliardów razy większe od ziemskiego na poziomie morza) są tak duże, że powstaje reakcja jądrowa.

Sumarycznie proces reakcji fuzji to połączenie 4 protonów w jądro helu. Masa jądra helu jest mniejsza od masy czterech protonów o 0,71%. Ten ubytek masy odpowiada energii 26,732 MeV. 98% energii jest zabierane z jądra przez fotony, a 2% przez neutrina na powierzchnię w procesie zwanym konwekcją i wypromieniowane w postaci promieniowania optycznego i podczerwonego. Energia wytworzona w jądrze dociera do powierzchni w ciągu od 10 000 do 170 000 lat. W każdej sekundzie 700 milionów ton Wodoru jest przekształcane w Hel, przy tym wyzwala się 5 milionów ton czystej energii; w ten sposób, w miarę upływu czasu Słońce staje się lżejsze.

Przez długi czas panowało przekonanie, że to Słońce obraca się naokoło Ziemi aż w końcu Mikołaj Kopernik jako pierwszyprzedstawił ideę Układu Słonecznego ze Słońcem w jego centrum. Teoria ta została potwierdzona przez Galileusza i innych wczesnych astronomów. Przed rokiem 1800, Astronomia Słoneczna była bardzo zaawansowana. Śledzono uważnie plamy na Słońcu, mierzono linie absorpcji w spektrum światła słonecznego, odkryto podczerwień. Dopiero po 1930 rokiem Astrofizycy ostatecznie opracowali teoretyczną koncepcję syntezy jądrowej, która perfekcyjnie objaśniała procesy Słońca (i wszystkich gwiazd).


..................................................................................

Przyszłość Słońca i los Ziemi

Przyszłość Słońca. W ciągu mniej więcej ośmiu miliardów lat równomierne przekształcenie wodoru w hel nieznacznie rozszerzy strefę spalania w jądrze, udostępniając dzięki temu reakcjom termojądrowym dodatkowy wodór. Podniesie się w związku z tym temperatura, Słońce nieco się powiększy, a jego moc promieniowania trochę wzrośnie. Podczas gdy temperatura naszego Słońca na początku jego istnienia wynosiła zaledwie około 5500 stopni, a moc promieniowania tylko 70% obecnej, to pod koniec życia będzie ono o 70% większe niż dziś, a moc jego promieniowania stanie się dwukrotnie większa od współczesnej.

Gdy w końcu w strefie spalania w jądrze cały dostępny zapas wodoru zostanie zużyty i przekształcony w hel, zmniejszy się również ciśnienie promieniowania i znów górę weźmie siła ciążenia. Obszar jądra zapadnie się i ponownie zacznie wyzwalać energię grawitacyjną W związku z tym w wąskim rejonie wokół jądra szybko wzrośnie temperatura, i to do tego stopnia, że znajdujący się tu wodór zapali się: reakcje termojądrowe będą teraz zachodzić w sferycznej powłoce otaczającej jądro. Ten przyrost energii doprowadza do drastycznej zmiany Słońca. W ciągu niespełna miliarda lat przekształci się ono w tak zwanego podolbrzyma.

Przy początkowo prawie stałej mocy promieniowania takiej gwiazdy jej średnica zwiększy się blisko dwukrotnie. Podczas przekształcania się w olbrzymie względnie nadolbrzymy Słońce wydmuchuje w przestrzeń kosmiczną za pośrednictwem wiatru słonecznego większą część swych zewnętrznych warstw, tracąc w ten sposób około jednej trzeciej masy. Zmiany te spowodują, że jądro nie będzie się już mogło rozgrzewać. W miarę rozwiewania otoczki wodorowej zmniejszać się będzie również jej sprawność cieplna. W końcu pozostanie jądro zbudowane z węgla i wodoru, otoczone powłoką, w której będzie zachodzić proces łączenia się w helu w węgiel i tlen, oraz drugą, cienką, spalającą wodór. Wyrzucona już przez Słońce w przestrzeń kosmiczną materia utworzy wokół tych gwiezdnych resztek ogromną chmurę wodoru wzbogaconą w tlen, azot, węgiel i neon. wiatr słoneczny dmący od pozostąłością gwiazdy działać będzie niczym pług śnieżny i zgarnie ten obłok w cienką sferyczną powłokę.

Od tej chwili wydmuchnięta sferycznie powłoka będzie intensywnie promieniować w widzialnym zakresie widma elektromagnetycznego, a tym samym pojawi się na niebie nowa mgławica, tak zwana mgławica planetarna. Od tego momentu ilość energii wytwarzanej podczas trwającego nadal w dwóch powłokach spalania helu i wodoru będzie zbyt mała, by wystarczająco podgrzać jądro. Temperatura jego wnętrza nie wzrośnie zatem na tyle, by stało się możliwe spalanie węgla. Piec termojądrowy zgaśnie więc ostatecznie. Gdy po około 10 000 lata skończy się również paliwo w powłokach helowej i wodorowej, pozostanie już tylko węglowo - tlenowe jądro, zwane białym karłem. Jego średnica wyniesie zaledwie kilka tysięcy kilometrów, gęstość około jednej tony na centymetr sześcienny, a masa mniej więcej 0,6 - 0,7 masy Słońca. Ponieważ nie będą już zachodziły w nim żadne reakcje termojądrowe, biały karzeł będzie od tej chwili przez kilka miliardów lat stopniowo coraz bardziej stygł. Najstarsze białe karły, jakie dotychczas odkryto, mają wciąż jeszcze temperaturę około 4000 stopni. Z tak niegdyś wspaniałej gwiazdy pozostanie ostatecznie zimna, martwa sterta popiołu.

Ostateczna przyszłość Ziemi jest niepewna.
Jako "Czerwony Olbrzym" Słońce zwiększy swój promień poza orbitę Ziemi, (1.5×1011 m), będzie on 250 razy większy od obecnego. Jednakże Słońce straci przy tym sporo materii. Ponieważ jednocześnie zmniejszy się jego grawitacja, Ziemia i inne Planety przesuną się na dalszą orbitę. W fazie maksymalnego rozdęcia masa Słońca będzie o jedną trzecią mniejsza od obecnej. Gdyby chodziło tylko o to, Ziemia prawdopodobnie by przetrwała , jednak nowsze badania sugerują, że Ziemia zostanie jednak "połknięta" przez Słońce m.in ze względu na oddziaływania pływowe.

Nawet gdyby Ziemia uniknęła spopielenia przez Słońce, cała jej woda wyparuje i większość atmosfery "ulotni się" w przestrzeń kosmiczną. Nawet w ciągu swojego obecnego życia w Ciągu Głównym Słońce stopniowo coraz mocniej świeci (o około 10% na każdy 1 miliard lat), a temperatura jego powierzchni powoli wzrasta.

Kiedyś Słońce było "słabeuszem" i z tego prawdopodobnie powodu życie na Ziemi (na lądzie) istnieje od zaledwie 1 mld. lat. Jeśli natura zostanie pozostawiona sama sobie to za około 7.59 miliarda lat Ziemia zostanie wyciągnięta ze swojej orbity przez "obrzęknięta czerwone Słońce" i posłana na śmierć z wyparowania ze względu na wzrost temperatury Słońca, a jej powierzcnia będzie zbyt gorąca dla istnienia wody w stanie ciekłym, co zakończy każde "ziemskie" życie......

Solar Cycle

.................................................................................

Charakterystyka Słońca

Słońce jest gwiazdą Ciągu Głównego typu G, stanowiącą około 99.86% całej masy Układu Słonecznego. Jest prawie idealną kulą ze spłaszczeniem szacowanym na około 9 milionowych, co oznacza, że jego średnica"biegunowa" różni się od "równikowej" o około 10 km. Jako, że Słońce składa się głównie z plazmy i nie jest ciałem stałym, obraca się szybciej na równiku niż na biegunach. Takie zachowanie znane jest jako rotacja różnicowa spowodowana konwekcją na Słońcu i przesunięciem masy ze względu na duży gradient temperaturowy od jądra na zewnątrz.

Aktualny okres obrotu wynosi w przybliżeniu 25.6 dni na równiku1 33.5 dnia na biegunach. Słońce jest gwiazdą I populacji, czyli gwiazdą młodą o wysokiej metaliczności. Formowanie się Słońca mogło podlegać wpływowi jednej lub kilku niedalekich Supernowych. Może o tym świadczyć duże rozpowszechnienie w Układzie Słonecznym netali ciężkich jak złoto i uran, w porównaniu do małej powszechności tych metali w gwiazdach II populacji ( gwiazdy o małej metaliczności).

Słońce nie ma określonej granicy tak jak Planety skaliste i na jego zewnętrznej częścigęstość gau spada w stosunku wykładniczym wraz ze wzrostem odległości od jądra. Pomimo tego ma ono dobrze zdefiniowaną strukturę wewnętrzną opisaną poniżej. Promień Słońca jest mierzony od środka jądra do granicy fotosfery. Jest to po prostu warstwa powyżej której gazy są zbyt chłodne aby promieniować znaczącą ilość światła i dlatego jest najsłabiej widoczna nieuzbrojonym okiem.

Wnętrza Słońca nie można zobaczyć a samo Słońce jest nieprzejrzyste dla promieniowaniaelektromagnetycznego. Jednakże, podobnie jak sejsmolodzy używają fal generowanych przez trzęsienia Ziemi dla odkrywania jej wewnętrznej struktury, dyscyplina nauki swana heliosejsmologią używa fal ciśnienia (infradźwięki) przenikających wnętrze Słońca dla zmierzenia i zwizualizowania wewnętrznej struktury gwiazdy. Komputerowe modelowanie Słońca jest również stosowane jako teoretyczne narzędzie dla badania jego głębszych warstw.


Inner Sun

1. Jądro | 2. Strefa promieniowania | 3. Strefa konwekcji |
4. Fotosfera | 5. Chromosfera | 6. Korona | 7. Plamy Słoneczne | 8. Granulat | 9. Burze magnetyczne



.................................................................................

Rozbłyski Słoneczne i ich wpływ na Ziemię

"Rozbłysk Słoneczny" jest gwałtownym rozjaśnieniem obserwowanym na powierzchni Słońca, interpretowanym jako duży wyrzut energii do 6 × 1025 Dżuli (około jedną szóstą całkowitej energii wyrzucanej przez Słońce w każdej sekundzie. Przeważnie następuje po nich kolosalny Koronalny Wyrzut Masy.

Rozbłyski wyrzucają chmurę elektronów, jonów i atomów poprzez koronę Słońca w przestrzeń. Chmury te osiągają Ziemię zwykle dzień lub dwa po wydarzeniu. Rozbłyski wpływają na wszystkie warstwy atmosfery słonecznej (Fotosferę, Chromosferę i Koronę), kiedy plazma jest podgrzewana do dziesiątków milionów stopni i elektrony, protony i cęższe jony są przyśpieszane niemal do prędkości światła. Wytwarzają one promieniowanie w całym spektrum elektromagnetycznym na wszystkich długościach fal. rozbłyski pojawiają się w aktywnych rejonach dookoła plam słonecznych, gdzie intensywne pole magnetyczne penetruje Fotosferę, łącząc Koronę ze słonecznym wnętrzem.

Rozbłyski zasilane są przez nagły (w skali minut do dziesiątków minut)wyrzut energii nagromadzonej w Koronie. Rozbłyski Słoneczne również wpływają na nasze życie na Ziemi. Naukowcy wiedzą, że Rozbłyski wpływają na i zasilają Pole Elektromagnetyczne Ziemi. Żyjemy jakby w połączeniu z polem elektromagnetycznym Ziemi. Kiedy to pole jest stabilne, my również czujemy stabilizację. Kiedy Rozbłyski Słoneczne nasilają się, nasza sfera emocjonalna destabilizuje się.

Sfery wpływu Rozbłysków Słonecznych: Solar Flares Influence

Aktywność Słoneczna bezpośrednio oddziaływuje na:



.................................................................................

Zaćmienie Słońca

"Zaćmienie Słońca" pojawia się kiedy Księżyc przechodzi pomiędzy Słońcem a Ziemią, i kiedy Księżyc całkowicie lu częściowo przesłania Słońce. Może to się zdarzyć tylko podczas Nowiu, kiedy Słońce i Księżyc są w koniunkcji jako widziane z Ziemi. Przy całkowitym zaćmieniu koło Słońca jest całkowicie zakryte przez Księżyc. Przy częściowym lub pierścieniowym zaćmieniu tylko część Słońca jest przesłonięta przez Księżyc.

Gdyby orbita Księżyca była kołowa i leżała odpowiednio blisko Ziemi i w tej samej płaszczyźnie orbitalnej, mielibyśmy całkowite zaćmienie Słońca w każdym miesiącu. Jednakże orbita Księżyca jest nachylona więcej niż 5 stopni w stosunku do orbity Ziemi więc jego cień w Nowiu zwykle omija Ziemię. Orbita Ziemi jest nazywana Płaszczyzną Ekliptyki i orbita Księżyca musi przecinać tą płaszczyznę aby zaćmienie (zarówno Słońca jak i Księżyca) mogło wystąpić.

Dodatkowo, rzeczywista orbita Księżyca jest eliptyczna więc często znajduje się on tak daleko od Ziemi, że jegoIn "pozorny rozmiar" nie jest wystarczająco duży aby zakryć Słońce całkowicie. Płaszczyzny orbitalne przecinają się każdego roku w Linii Węzłów (linii przecięcia orbity Księżyca z płaszczyzny ekliptyki) wynikiem czego jest wystąpienie od 2 do 5 zaćmień Słońca każdego roku. Nie więcej nż dwa z nich mogą być całkowitymi zaćmieniami.

Całkowite zaćmienie jest jednak radkością ponieważ "całkowitość" może zaistnieć jedynie w wąskim pasie na powierzchni Ziemi, przykrytym przez cień Księżyca lub "Umbrę" ( wewnętrzny cień Ziemi obserwowany na powierzchni Księżyca w kształcie stożka zwężającego się wraz ze wzrostem odległości od Ziemi).

Całkowite zaćmienie Słońca Solar Eclipse


"Słoneczne "Przejścia"

"Przejścia" mają miejsce gdy planeta przechodzi pomiędzy Ziemią a Słońcem. Tylko Merkury i Wenus, które są bliżej Słońca niż nasza planeta mogą wywoływać to niezwykłe zjawisko. Ze swoją relatywnie ciasną orbitą Merkury okrąża Słońce wystarczająco szybko abyśmy dostrzegli ten tajemniczy przebieg co 13 - 14 lat. Jednak przejście Wenus jest nadzwyczaj rzadkie, ze względu na nachylenie jej orbity: Po jej przejściu w 2012, następne zobaczymy dopiero 10 Grudnia 2117 roku...

Venus Transit

Przejście Wenus między Ziemią a Słońcem
6 czerwca 2012